Spider-man FanFiction cz.1

Hej Koty! Oto pierwsza część grudniowego bonusu. Jest to opowiadanie/fanfiction do Spider-mana oraz Avengers. Jest to ff do mojego ulubionego (jednego z ulubionych) pairingu. Będę je publikować w częściach, na pewno je skończę. Druga część pojawi się 10 grudnia.

Szczęśliwych Mikołajków!!! 

Enjoy!

___________________________________________________

Spiderman uderzył z hukiem o ścianę budynku i osunął się w dół. Pieprzony Electro. Chłopak, widząc zbliżający się w jego kierunku elektryczny bicz, szybko odskoczył, cudem unikając (kolejnego) porażenia prądem. Jakby ten świr nie miał nic lepszego do roboty, jak pojawianie się w środku jego walki z jakimś podrzędnym złodziejaszkiem babcinych torebek i niszczenie mu roboty. Bo złodziejaszek uciekł. Ale Peter odzyskał chociaż torebkę. Ale co z tego, skoro ta przerośnięta żarówka ją spaliła. A poza tym starsza pani uciekła. Nastolatek cisnął w Electro siatką z pajęczyny i westchnął, kiedy poczuł przez kostium pierwsze krople deszczu. To był zdecydowanie najgorszy dzień w jego życiu. Teraz był mokrym, przypalonym pająkiem, brutalnie pozbawionym domu.

- Hej, Spidey! Potrzebujesz pomocy? – Chłopak nie potrafił nawet określić, jak wielka ulga zalała go, gdy zobaczył Iron Mana.

- Nie pogardzę - odkrzyknął i uśmiechnął się pod maską. Bynajmniej nie zostanie martwym pająkiem.

***

Electro uciekł. Ale nikomu, oprócz torebki, nic się nie stało.

***

Peter był zbyt dumny, aby przyznać, że czuje się, jakby przebiegło po nim stado słoni. Naelektryzowanych słoni. Był też zbyt dumny, aby przyznać się, że mieszka w najtańszym motelu na przedmieściach Nowego Jorku. Na który i tak ledwie było go stać. Więc, kiedy Antony Stark zaproponował, że podrzuci go do domu, chłopak pokręcił głową i stwierdził, że sobie poradzi. Teraz zaczynał żałować. Ale tylko trochę. Z ledwością dowlekł się do swojego tymczasowego lokum, a wchodzenie przez okno oficjalnie trafiło na listę najtrudniejszych rzeczy do osiągnięcia. Nastolatek padł jak długi na łóżko i zamknął oczy. Opatrzy się później.

***

Cholerni kosmici. Od trzech godzin razem z Avengersami próbowali pozbyć się obcych, którzy postanowili wpaść do Nowego Jorku (ZNOWU!) i ‘trochę’ sterroryzować mieszkańców i był już padnięty, a nie zapowiadało się na koniec. Od dwóch dni nic nie jadł, prawie nie spał. Skończyły mu się pieniądze. Cieszył się, że przynajmniej zaczęła się przerwa zimowa i nie musiał chodzić do szkoły. Ale i tak miał już zwyczajnie dość.

- Uwaga! – Nastolatek przeklął, kiedy ciało jednego z kosmitów prawie w  niego uderzyło.

- Spidey, skup się! Nie potrzebujemy tu jeszcze twojego trupa do kolekcji!

- Jasne, sorry! – Odkrzyknął chłopak i zaatakował kolejnego kosmitę.

***

- Spidey, czy ty się dobrze czujesz? – spytał po skończonej walce Stark.

- Oczywiście – odpowiedział przesadnie wesołym głosem Parker - czemu miałbym się czuć źle?

- Bo słaniasz się na nogach? – odezwał się zatroskanym głosem doktor Banner. Powoli dochodził do siebie po przemianie, ale wydawał się bardziej przejmować zdrowiem chłopaka, niż swoim.

- Po prostu jestem zmęczony. Naprawdę.

- Chociaż pozwól się odwieść do domu.

- Nie! – krzyknął. – Znaczy… Nie trzeba. Poradzę sobie, serio. – Włożył całą swoją siłę w ustanie prosto na nogach i zrobienie kilku kroków. Był z siebie dumny. Avengersi przyjrzeli mu się dokładniej.

- Jeśli nie chcesz, żebyśmy poznali twój adres, spokojnie. Możemy odwieść cię w pobliże twojego domu.

- Nie, dzięki. A teraz wybaczcie, ale muszę już wracać do domu, – którego nie mam, dopowiedział w myślach i skierował się w stronę Central Parku, porywając leżący w rogu budynku plecak.

***