Rozdział 7

Alexa obudziły krzyki dobiegające z kuchni. Zamrugał zdziwiony i zwlekł się z łóżka. Wychylił głowę zza drzwi i ujrzał Jaspera gorączkowo krążącego po kuchni.

- Nie możesz tego zrobić! Nie możesz… Zostaw go w spokoju… On nie ma z tym nic wspólnego… Nie! Nie zgadzam… Dobrze. Tak… Tak, przyjdę. Przecież mówię! Dzisiaj… Nie, nie w parku. Lepiej w galerii… Nie boę się! Chcesz się spotkać w parku?! Spotkamy się w parku! Tak… Tak. – Jasper nerwowo zakończył połączenie i osunął się po ścianie. Wiedział, że tak to się skończy, po prostu wiedział… Ale to przecież niemożliwe. Pilnował się. Starał się schodzić ojcu z oczu… Jak on się dowiedział?!

- Jaz? W porządku? Co się stało? – Nastolatek gwałtownie podniósł głowę. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby Alex dowiedział się, o co chodzi.

- Nie, nie. Po prostu… Nic się nie stało, naprawdę.

- Jasper, proszę cię.

- A-ale naprawdę… Ja, nie mogę… Alex… - Chłopak z każdym słowem mówił coraz ciszej.

- Jaz, kochanie – Jasper zdziwiony uniósł głowę – mi możesz zaufać. Nie bój się.

- Znienawidzisz mnie.

- Nie znienawidzę. – Widząc zdenerwowanie chłopaka i łzy kumulujące się w kącikach jego oczu, Alexander poczuł jak coś ściska go za serce. – Zależy mi na tobie i nic, naprawdę nic nie sprawi, że mógłbym cię znienawidzić. Zaufaj mi.

- D-dobrze. Ufam ci… Powiem wszystko. – Starszy mężczyzna uśmiechnął się delikatnie i pogłaskał młodszego po głowie.

- Mów.

- Pamiętasz, kiedy powiedziałem ci, że przestałem pracować w poprzednim barze, bo szef redukował etaty? Skłamałem. Przepraszam. Staciłem pracę, bo bar został zamknięty. Z mojej winy. Już kiedyś ci mówiłem, jaki jest mój ojciec. Wystarczyło, że przekupił kilku urzędników, policjantów, sędziów i bar został zamknięty, rzekomo z powodu złych warunków panujących w barze. Tak naprawdę z barem było wszystko w porządku. Mój ojciec po prost ie mógł znieść myśli, że pracuję jako barman. A teraz chce zniszczyć Paradise. Jakoś się dowiedział, że… Umm.. Że my, no wiesz… I będzie próbował zamknąć klub. On chce się spotkać. Ja zrobię wszystko, naprawdę. Ja zgodzę się nawet studiować prawo, czy coś. Przepraszam Alex. Naprawdę Przepraszam, nie chciałem… - nastolatek nie wytrzymał i rozpłakał się.

- Ciii, nie płacz. Damy radę. Nie martw się.

***

- Dzień dobry panu, panie Smith.

- A ty co tu robisz, ped…

- Radzę uważać na słowa – przerwał mu chłodno Callmain. – Chciałem porozmawiać z panem o Jasperze.

- Nie będę…

- Owszem, będzie pan. I dobrze radzę mnie wysłuchać.

***

- Spokojnie Jaz. Alex sobie poradzi. – Max wodził wzrokiem za młodszym chłopakiem, który prawie wydeptał dziurę w podłodze na zapleczu klubu. – Nie masz co się denerwować.

- A co jeśli mój ojciec coś mu zrobi?

- Nie zrobi. A poza tym, nawet jeśli będzie próbował to wierz mi, nasz szef umie się bić. Ale myślę, że obędzie się bez tego. Chyba sam, z własnego doświadczenia, możesz stwierdzić, że Al potrafi być przekonujący. – Nastolatek zarumienił się na słowa swojego nowego przyjaciela, czym wywołał śmiech u blondwłosego mężczyzny. – A teraz ogarnij się, musimy otworzyć bar.